Fynbos: Wie is ons?

My Ouma Betsie Schoeman, was een van die stylvolste vroue wat ek tot dusver in my 26 jaar hier op aarde teëgekom het. Sy het geweet hoe om te kook, te versorg en lief te hê. Sy het ook geweet van “met ’n ysterhand regeer”, maar kon met ’n teer hand (en ’n stuk koek) die hartseer wegvee. Ouma het geruik soos White Diamonds (White Diamonds ruik soos sy) en jy kon haar deur ’n ring trek. Altyd.

My ouma Betsie is oorlede op die (te jong) ouderdom van 80… long kanker. Kanker is ’n verdomde ding. Hy vat en vat en vat. Jou gesondheid en jou vryheid, soms jou trots en jou menswees… in ouma se gevl het hy gevat wat hy kon, maar haar vrou-wees kon hy nie aan raak nie. Deur die stryd, selfs op haar slegste dae, moes ek Ouma help om grimering aan te sit. Sy wou steeds haar mooiste oorbelle dra. Ek het haar in die laaste paar maande geleer van “wet wipes”… sy wou eers niks weet nie, maar later was sy so opgewonde oor hierdie “handige lappies” waarmee sy haar gesig weer self kon skoonmaak en ek was trots dat ek vir ’n slag vir haar iets kon leer.
My ouma was als wat ek net hoop om eendag te wees… my ouma Betsie is ’n groot rede van hoekom ek hierdie nuwe uitdaging aanpak.
Behalwe dat sy my geleer het van volhard en ’n ding voluit doen, van liefhê en van raakvat, het sy my geleer van vróú wees en dit met trots.